Η Στάνη.

  Επέστρεψα μετά από 4 χρόνια, σχεδόν μυστικά, δε θέλω να ειδοποιήσω φίλους είπα, θέλω απλά να περπατήσω. Επέστρεψα με φόβο, περιέργεια και λαχτάρα. Τί έμεινε ζωντανό στην πόλη που αγάπησα;


  Xώθηκα κατευθείαν στα στενά, σ'αυτά που έμαθα τόσα! Κι ήρθα να φάω το αγαπημένο μου γιαούρτι στη Στάνη, σ' ένα στενό στην Ομόνοια. Αγριεμένοι άνθρωποι πηγαινοέρχονται στον πεζόδρομο, απέναντι ένα σινεμά με πορνό με ετοιμόρροπη επιγραφή και κιτρινισμένες αφίσες με ξανθές με φουσκωμένα μαλλιά και στήθος. Αστυνομικοί τριγυρνάνε, αυτό είναι το πιο φανερό σημάδι κρίσης σκέφτομαι-όχι τα άδεια μαγαζιά και οι επιγραφές "ενοικιάζεται". Αυτό, ο φόβος και τ'απλωμένα χέρια που πολλαπλασιάστηκαν.


   Θα κάτσω μέσα, μ'αρέσουν αυτά τα μαυρόασπρα πλακάκια στο πάτωμα. Στο μαγαζί μπαινοβγαίνουν κύριοι γραβατωμένοι, ένας λαχειοπώλης ''η νεαρά εδώ θέλει ένα τυχερό ξυστό;'', κυρίες για γιαούρτι κι ανθόγαλο (από το 1931 παρακαλώ!), τουρίστες με ταξιδιωτικούς οδηγούς και χάρτες μπλεγμένους στα χέρια και ηλικιωμένοι αγκαζέ με ταλαιπωρημένες νεαρές. Απέναντι ο κύριος μ'ένα γδαρμένο χαρτοφύλακα στο τραπέζι, κάνει πως διαβάζει τον Κάφκα του αλλά με κρυφοκοιτάζει πάνω από το βιβλίο του να γράφω σε χαρτοπετσέτες και να βρίζω που στάζει το μέλι.


  Ένα αγοράκι στα 7-8 που πουλά χαρτομάντηλα μπαίνει μέσα. ''Ωχ'', σκέφτομαι, ''θα το διώξει, όπως κάνουν παντού''. Ένα παιδάκι τόσο δα, καμένο από τον ήλιο, με μάτια καφετιά μεγάλα, που λάμπουν. ''Καλημέρα θείε!'' ''Καλημέρα!'' ''Η κυρία χθες είχε ένα ποντικάκι μαζί της;'' ''Ναι, έχει ένα ποντικάκι δικό της!'' Ο μικρός γουρλώνει τα μάτια και γελά δυνατά. Δεν καταλαβαίνω τίποτα αλλά τεντώνω τ'αυτιά μου. ''Λοιπόν'', λέει ο κύριος, ''έχεις μια σοκολατίνα, κι ακόμη μία δώρο.'' ''Την άλλη θα την πάρω αύριο'', λέει ο μικρός. ''Θες και κουταλάκι;'' Κοιτάω έκπληκτη, κάτι γίνεται εδώ! Κοιτάω μια τον μικρό που κρατά στο χέρι μια σακούλα νάυλον διάφανη  με χαρτομάντηλα και μια τον κύριο πίσω από τον πάγκο, χωμένο πίσω από μιλφέιγ και γιαούρτια, ίσα ίσα που φαίνεται το κεφάλι του. Ορίστε! Ίσος προς ίσο, τον λέει θείο άλλωστε! Ο μικρός παίρνει το κουτάκι του με τη σοκολατίνα, κοιτάζει μ'ευγνωμοσύνη λέγοντας γεια χαρά και φεύγει να πουλήσει χαρτομάντηλα. Ο κύριος συνεχίζει κανονικά τη δουλειά του, πληρώνω και βγαίνω έξω. Φεύγω γαλήνια, έχω ζήσει τόσα σε 20 λεπτά! Έτσι ζούνε οι άνθρωποι μαζί σκέφτομαι και χαμογελώ ακόμη και στους αστυνομικούς που καραδοκούν συνοφρυομένοι σε κάθε στρίψιμο.


   Πόσο την πεθύμησα αυτή την πόλη!