Η σχέση της Conchita με τον Freud.

Καταρχάς, δεν πήρα χαμπάρι πως είχε Eurovision χθες γιατί ζω σε μια χώρα σχετικά πολιτισμένη που δεν ζει κι αναπνέει για χαζομάρες. Αλλά από το πρωί μπαίνοντας στο facebook αναρωτήθηκα τι εννοούν πολλοί με το ''αυτό'' που κέρδισε χθες, με την ντροπή, τις γελοιότητες κτλ. Κι έτσι ενημερώθηκα για την Conchita. 

Δε θα μιλήσω για θέμα αισθητικής γιατί δεν μου άρεσε, αν και παρακολουθώ συχνά trans shows, (χαρούμενα party όπου χαζεύεις φτερά, πούπουλα και παγιέτες να στροβιλίζονται στον αέρα. Και γελάς.)

Η Conchita θέλει να τη λένε Αυτή. Αλλά λίγοι το κάνουν. Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι τη λένε αυτός ή πολύ ειρωνικά ''αυτό''. Οι ελεύθεροι συνειρμοί μου μ'οδήγησαν στον Freud  και στη θεωρία του για το ''αυτό'', το μέρος της ψυχής μας όπου είναι θαμένοι πόθοι, μυστικά, ενορμήσεις, ένστικτα, το μέρος στο οποίο υπάρχει μια αιώνια διαμάχη μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ καταστροφής και δημιουργίας. Στο ''αυτό'' πάμε με τα όνειρά μας-καλά και κακά- και με όλα όσα κάνουμε χωρίς να μπορούμε να τα εξηγήσουμε πολύ καλά, που δεν έχουν καμιά λογική, και παραμένουν ανεξήγητα. Όλα αυτά που επαναλαμβάνουμε και μας κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη, οι εξαρτήσεις, τα συμπτώματα κτλ εχουν τις ρίζες στους στο ''αυτό''. Το ''αυτό'' δεν έχει φύλο. Κι εμείς φέρουμε και τα 2 φύλα στη ψυχή μας, δεν χρειάζομαι εγώ να στο πω αυτό! Είμαστε και άντρες και γυναίκες. Κι επιλέγουμε (ασυνείδητα στην αρχή) τι θέλουμε να είμαστε περισσότερο. Η Conchita θέλει να είναι αυτή. (Επίσης αγαπημένοι, ένας ομοφυλόφιλος δεν είναι αυτή, είναι αυτός που αγαπά έναν άλλο αυτό, c'est comme ça, πόσα βασικά πράγματα να πω πια, κατάντησα γελοία). Κι έχει καταφέρει λοιπόν κάτι πολύ σημαντικό η Conchita. Να μας φέρει αντιμέτωπους με το δικό μας ''αυτό''. Αυτή είναι η επιτυχία της! Ο φόβος μας γι'αυτό το ξένο που είναι τόσο οικείο ταυτόχρονα που μας τρομάζει, που το διώχνουμε και το ρίχνουμε πάνω στον άλλο φωτίζοντας το με προβολείς, μπας και καταφέρουμε να το ξορκίσουμε. Και η σκοτεινιά μέσα στο δικό μας ''αυτό'' μεγαλώνει. Καταφέρνουμε ν'ανακουφιστούμε για μια στιγμή αλλά παράλληλα τρέφουμε αυτό τον φόβο με την άρνηση. Ο Άλλος είναι πάντα ένα δικό μας κατασκεύασμα, το πώς τον επενδύουμε και του δίνουμε νόημα έχει να κάνει με πολλαπλές πραγματικότητες. 

Κι αν έχουμε τον ελάχιστο σεβασμό για τον Άνθρωπο, οφείλουμε να σεβαστούμε τις επιλογές του. Συγχαρητήρια λοιπόν Conchita, κατάφερες να μας δώσεις μια σπρωξιά προς ανομολόγητους φόβους κι επιθυμίες και να βάλεις με τη σειρά σου κάτω από το μικροσκόπιο τη δική μας μιζέρια.