Η σχέση της Conchita με τον Freud.

Καταρχάς, δεν πήρα χαμπάρι πως είχε Eurovision χθες γιατί ζω σε μια χώρα σχετικά πολιτισμένη που δεν ζει κι αναπνέει για χαζομάρες. Αλλά από το πρωί μπαίνοντας στο facebook αναρωτήθηκα τι εννοούν πολλοί με το ''αυτό'' που κέρδισε χθες, με την ντροπή, τις γελοιότητες κτλ. Κι έτσι ενημερώθηκα για την Conchita. 

Δε θα μιλήσω για θέμα αισθητικής γιατί δεν μου άρεσε, αν και παρακολουθώ συχνά trans shows, (χαρούμενα party όπου χαζεύεις φτερά, πούπουλα και παγιέτες να στροβιλίζονται στον αέρα. Και γελάς.)

Η Conchita θέλει να τη λένε Αυτή. Αλλά λίγοι το κάνουν. Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι τη λένε αυτός ή πολύ ειρωνικά ''αυτό''. Οι ελεύθεροι συνειρμοί μου μ'οδήγησαν στον Freud  και στη θεωρία του για το ''αυτό'', το μέρος της ψυχής μας όπου είναι θαμένοι πόθοι, μυστικά, ενορμήσεις, ένστικτα, το μέρος στο οποίο υπάρχει μια αιώνια διαμάχη μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ καταστροφής και δημιουργίας. Στο ''αυτό'' πάμε με τα όνειρά μας-καλά και κακά- και με όλα όσα κάνουμε χωρίς να μπορούμε να τα εξηγήσουμε πολύ καλά, που δεν έχουν καμιά λογική, και παραμένουν ανεξήγητα. Όλα αυτά που επαναλαμβάνουμε και μας κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη, οι εξαρτήσεις, τα συμπτώματα κτλ εχουν τις ρίζες στους στο ''αυτό''. Το ''αυτό'' δεν έχει φύλο. Κι εμείς φέρουμε και τα 2 φύλα στη ψυχή μας, δεν χρειάζομαι εγώ να στο πω αυτό! Είμαστε και άντρες και γυναίκες. Κι επιλέγουμε (ασυνείδητα στην αρχή) τι θέλουμε να είμαστε περισσότερο. Η Conchita θέλει να είναι αυτή. (Επίσης αγαπημένοι, ένας ομοφυλόφιλος δεν είναι αυτή, είναι αυτός που αγαπά έναν άλλο αυτό, c'est comme ça, πόσα βασικά πράγματα να πω πια, κατάντησα γελοία). Κι έχει καταφέρει λοιπόν κάτι πολύ σημαντικό η Conchita. Να μας φέρει αντιμέτωπους με το δικό μας ''αυτό''. Αυτή είναι η επιτυχία της! Ο φόβος μας γι'αυτό το ξένο που είναι τόσο οικείο ταυτόχρονα που μας τρομάζει, που το διώχνουμε και το ρίχνουμε πάνω στον άλλο φωτίζοντας το με προβολείς, μπας και καταφέρουμε να το ξορκίσουμε. Και η σκοτεινιά μέσα στο δικό μας ''αυτό'' μεγαλώνει. Καταφέρνουμε ν'ανακουφιστούμε για μια στιγμή αλλά παράλληλα τρέφουμε αυτό τον φόβο με την άρνηση. Ο Άλλος είναι πάντα ένα δικό μας κατασκεύασμα, το πώς τον επενδύουμε και του δίνουμε νόημα έχει να κάνει με πολλαπλές πραγματικότητες. 

Κι αν έχουμε τον ελάχιστο σεβασμό για τον Άνθρωπο, οφείλουμε να σεβαστούμε τις επιλογές του. Συγχαρητήρια λοιπόν Conchita, κατάφερες να μας δώσεις μια σπρωξιά προς ανομολόγητους φόβους κι επιθυμίες και να βάλεις με τη σειρά σου κάτω από το μικροσκόπιο τη δική μας μιζέρια. 

Willy Ronis.

I discovered Willy Ronis when i bought a book dedicated to him from Taschen few months ago. Since then he is one of my favourite photographers. 

Monsieur Willy Ronis (1910-2009).

Δεν είμαι φεμινίστρια.

Στη Βραζιλία το 65,1% του πληθυσμού πιστεύει πως εάν μια γυναίκα είναι ντυμένη προκλητικά, τότε ο βιασμός είναι δικαιολογημένος.

Στο Παρίσι εκπλήσσονται το 2014 από την επιλογή μιας γυναίκας ως δημάρχου της πόλης. 

Τουλάχιστον 150 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή-πρακτική που ακόμη εφαρμόζεται ώστε να μην έχουν ευχαρίστηση κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, δεν είναι μια επιλογή ή ευχαρίστηση αλλά ένα καθήκον. 

Το 2012 στην Αθήνα 12 γυναίκες διαπομπεύονται σε όλα τα μέσα και κατηγορούνται για  εξάπλωση του ιού του Aids σε ''φιλήσυχους πολίτες''. (οι πελάτες που τις υποχρέωναν να έχουν επαφές χωρίς προφυλάξεις παραμένουν κύριοι). Ακόμη να το χωνέψω.

 Στη Σαουδική Αραβία οι γυναίκες απαγορεύεται να οδηγούν γιατί είναι επικίνδυνες.

Παντού (και στην ''πολιτισμένη'' μας Δύση) εκατομμύρια γυναίκες ζουν μέσα στο σκοτάδι θρησκειών που τις αποκλείουν και δεν τους επιτρέπουν την επαφή με τα ''θεία''. Πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί πιστεύουν πώς οι γυναίκες δεν μπορούν να κοινωνούν ή ν'αγγίζουν εικόνες τις μέρες που έχουν περίοδο γιατί δεν είναι ''καθαρές''!!!. Αυτά μου έλεγαν όταν ήμουν μικρή και η μαμά μου με έσερνε στην εκκλησία.

Στην Αίγυπτο γυναίκες βιάζονται ομαδικά σε δημόσιες πλατείες. 

Μία στις 4 γυναίκες έχει υποστεί ενδοοικογενειακή βία. Οι περισσότερες σιωπούν. Ντρέπονται και φοβούνται.

9 χρονών κοριτσάκια παντρεύονται 50χρονους. Αντί να παίζουν με κούκλες, μaγειρεύουν και κάνουν σεξ, βιάζονται. 

Η γυναίκα ΠΡΕΠΕΙ να είναι όμορφη. Να εκθέτει το σώμα της εάν είναι συμβατό με τα επικρατούντα στερεότυπα ή να το κρύβει εάν ξεφεύγει από αυτά. 
Η γυναίκα παίρνει αξία μόνο όταν γίνει μάνα.
Η γυναίκα είναι χαριτωμένη όταν είναι αφελής και τα καλά κοριτσάκια είναι τα υπάκουα.
Όταν μιλά πολλές φορές δεν ξέρει τί λέει. Ορμόνες!
Η γυναίκα είναι υπεύθυνη για τις δουλειές στο σπίτι. Πήγαινε να πλύνεις πιάτα!
Η γυναίκα πρέπει να παραμείνει υποταγμένη. 

Κι εχτές με ρώτησε ένας τύπος γιατί οι γυναίκες είναι φεμινίστριες και ζητούν πράγματα που δεν τους ανήκουν. Επέλεξα να μην ανοίξω διάλογο με τη βλακεία. Άλλωστε δεν είμαι καρικατούρα φεμινίστριας όπως κάποιοι ανόητοι έχουν στο μυαλό τους: μια άγρια αμαζόνα που μαστιγώνει τους άντρες γιατί δεν έχει φαλλό! Pitié. Και δε φωνάζω χωρίς λόγο. Πιστεύω όμως στην ισότητα των φύλων. Όλοι ίδιοι, έτσι απλά κι απλοïκά.Επίσης, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω: να διαβάσω την Vogue ή Lacan και James Joyce (έκπληξη, μπορώ να τους καταλάβω!), να δω τα Χρυσά Κορίτσια ή Ταρκόφσκι (η αλήθεια να λέγεται σε μια προβολή ταινίας του, ήρθε το ευγενικό αγόρι που δουλεύει στη Cinematek και με σκούντηξε απαλά να ξυπνήσω γιατί έπρεπε να μπουν οι θεατές για την επόμενη ταινία), μπορώ να έχω άποψη για τα πολιτικά, μπορώ να συγκινηθώ και να κλάψω, να είμαι χαριτωμένη ή θυμωμένη, να σιωπώ ή να διεκδικώ. Να φορώ ό,τι θέλω. Και να λέω ό,τι θέλω. Ως γυναίκα και ως άνθρωπος. Ας τ'αφήσουμε έτσι λοιπόν.

http://www.onebillionrising.org/